Czy zmiana jachtu boli?

– Jak Ci idzie? – zapytałam.

– Mam coś ciekawego. To ogłoszenie pojawia się już od ponad roku na międzynarodowej stronie, taki żeglarski e-bay. Właściciel najpierw trzymał cenę 12 tysięcy euro, potem zjechał do 10 tysięcy, a teraz ogłasza się za osiem – wyliczał podekscytowany.

– Co to za jacht? W dobrym stanie? Trochę podejrzane, że tak schodzi z ceny. Może jednak jest uszkodzony?

– Nie wydaje mi się. Wygląda naprawdę świetnie, ma całkiem nowy silnik, żagle w bardzo dobrym stanie i ma dziesięć metrów!

– O, całe dwa metry więcej niż BIMSI. To duży! – przesiadłam się na sofę popatrzeć na to wynalezione cudo. – Pokazuj. Z laminatu, jak nasz Dufour?

– Hmm, uśmiejesz się. Jacht jest z siatkobetonu.

– Z czego?

– Z betonu. To znaczy beton jest wylany na siatkę, która go trzyma.

– Oszalałeś! I to pływa?

– I to jak – uśmiechnął się. – Jacht stoi we Włoszech, po stronie adriatyckiej. Koło Triestu.  

– Czyli blisko Wenecji? – zapytałam niewinnie, chociaż już powoli plan klarował się w mojej głowie.

– 100 kilometrów od Wenecji. Od nas dokładnie to jest 1260 kilometrów. Według gogle maps na teraz 11 godzin.

– Poczekaj, już patrzę – dopadłam komputera i wrzuciłam szybko w wyszukiwarkę campingów lokalizację, gdzie stał wystawiony na sprzedaż jacht. – Mam, zobacz. Zaraz obok jest camping z Vacances Soleil w Pineta del Mar. Betonowe cudo stoi w Monfalcone, to niedaleko?

– Yhy.

– To rezerwuję. Namiot chyba wystarczy, tam powinno być ciepło. Czteroosobowy z kuchnią. Od 30 kwietnia do 4 maja. Bedzie dobrze?

– Ale to znaczy, że chcesz tam pojechać i obejrzeć jacht? – zapytał z niedowierzeniem, co do mojej błyskawicznej decyzji.

– A czemu nie? Nawet jak go nie kupimy to będziemy mieć super majówkę. Nad morzem, Wenecję zwiedzimy. Będzie super. A dzieci się ucieszą na maksa. Rezerwować? – zapytałam z szelmowskim uśmiechem.

– Rezerwuj! Igor, Ida! Chodźcie tu! Mama nam wymyśliła majówkę!

Rozległ się głośny tupot kapci na schodach i rozbawiona ekipa wpadła z hałasem do salonu.

– Co tata? Ida cicho, bo tata chce coś powiedzieć.

– Przecież ja nic nie mówię. Co tatusiu?

– Jedziemy do Włoch.

– Jak to? A po co? – Igor przyjmował właśnie karkołomną pozycję na oparciu sofy.

– Ałć! Zgłupiałeś? Igor, zejdź! Przyciskasz mi rękę – Ida broniła się jak mogła przed akrobacją brata.

– Przestańcie, bo nic Wam nie powiem! – spojrzałam z groźną miną, a przynajmniej starałam się ją przybrać na potrzebę chwili.

– No już, słuchamy – Igor spojrzał mściwie na Idę, spojrzeniem, które obiecywało późniejszą zemstę.

– Jedziemy zobaczyć jacht, który stoi we Włoszech.

– Kupić go?

– No, zobaczymy. Najpierw zobaczyć. Ale jak nawet nie kupimy to spędzimy majówkę nad ciepłym morzem i na plaży.

– Extra! Samolotem polecimy?

– Nie, po co? Pojedziemy volvusiem, jak wcześnie rano wyjedziemy, to popołudniu powinniśmy być na miejscu.

– To dobrze, Ida chodź gramy. – I pobiegli po schodach jeszcze szybciej niż zbiegali.

– Uważajcie na schodach – krzyknęłam za nimi, ale już jej nie słuchali. – Chyba się ucieszyli. Jak myślisz?

– Na to wygląda. A Ty jesteś pewna, że chcesz go kupić?

– A stać nas na to?

– Cena nie jest jakaś bardzo wygórowana, a może jeszcze ponegocjujemy. Pozostaje kwestia w jakim jest naprawdę stanie, ile trzeba będzie jeszcze w niego włożyć, ile będzie nas kosztowało trzymanie go tam i czy będziemy naprawdę chcieli tam jeździć na wakacje.

– Dużo tych niewiadomych, ale…, hmm… Ale chyba jestem w stanie zaryzykować.