Echo wulkanów na wyspach Liparyjskich

Przed 20.00 stanęliśmy w jednym z dwóch kotwicowisk: Porto di Levante. Drugie to Porto di Ponente. Poza nimi niewielka wyspa Vulcano (21 km2) oferuje jeszcze mocno zatłoczony port, do którego również dopływa prom i wodolot. Kotwicowisko również jest już mocno oblegane, nic dziwnego, wszystkie motorówki dawno tu dopłynęły a nam pozostało miejsce, gdzie mamy 8 metrów głębokości (sporo jak na śródziemnomorskie standardy) pod kilem, ale za to spory zasięg na kręcenie się na długim łańcuchu w przypadku zmiany kierunku wiatru. Zasiadamy zadowoleni w kokpicie i dopiero wtedy zdajemy sobie sprawę z silnego zapachu, który zdaje się wydobywać się z wody. Najmłodszy członek załogi w postaci mojej córki zmarszczył nosek i zapytał co to za zapach. To fumarole, usłyszeliśmy naukowe wyjaśnienie Pana Kapitana Taty, który po chwili w najlepsze opowiadał już dzieciakom o co chodzi z tym zapachem. Cała ta wyspa to wulkan. Na samym szczycie znajduje się wulkan Fossa z Gran Cratere. Mimo, że jest uśpiony od bardzo dawna (ostatni poważny wybuch był odnotowany w 1890 roku) to oddychając wypuszcza dymy siarkowe, które wydzielają zapach siarki. Pod wodą też wydzielają się opary, które powodują, że woda jest trochę mętna i ma zapach zgniłych jaj. Już podobno Rzymianie w danych czasach wydobywali tu siarkę, teraz 700 osobowa wyspa żyje raczej z turystyki. Dzieciaki ubrane w kamizelki skaczą z burty i lądują po kolei w pachnącej siarką, ciepłej wodzie. Po chwili zapach nie jest już taki męczący. Wieczór pod wulkanem upłynął nam na obserwacji życia na innych jachtach, gdzie załogi wyluzowane już weekendem, delektowały się zimnym prosecco zajadając grillowane warzywa i ryby. Z pokładu rozpościera się przepiękny widok na wulkan oraz sąsiednie wyspy majaczące się w dalszej morskiej perspektywie.  

Aby poczuć pełny klimat trzeba jednak dotknąć stopą wyspy, co udało nam się dopiero następnego dnia. Plaża jest ciemna, wulkaniczna. Nie przeszkadza to nikomu, a dzieci usmarowane na czarno w najlepsze kopią i polewają się morską wodą. Przy plaży znajduje się naturalny basen z błotkiem (wejście 3 EU/os), gdzie można zanurzyć się po szyję w ciepłej, mazi o zdrowotnych właściwościach. Podczas kąpieli w błotku trzeba być ostrożnym a z dziećmi wręcz wstęp nie jest tu zalecany. Wiele miejsc parzy, woda bulgocze i dymi a fumarole wydobywają się nawet spomiędzy desek pomostu. Szczyt wulkanu kusi, ale ekstremalnie wysoka temperatura powietrza skutecznie odstrasza od podjęcia inicjatywy wejścia na szczyt, na którym wraz ze wzrostem wysokości rośnie temperatura. Zeszliśmy do portu, gdzie akurat wpłynął prom, z którego wysypało się spore grono turystów z walizkami, tobołkami, dziećmi, psami. Promy – wodoloty kursują tu z Milazzo (port na Sycylii) oraz pobliskiej Lipari. Na wyspie poza kilkoma, niewielkimi hotelami znajdują się kwatery prywatne i camping. Spora liczba sklepików z pamiątkami oraz restauracji zachęca do spróbowania lokalnych specjałów. Ceny wysokie. Wyspę najlepiej objechać rowerem, bo nie zauważyłam tu innej komunikacji.

Popołudniu postanowiliśmy zmienić nieco klimat i popłynąć na Lipari – bardziej zabudowaną stolicę archipelagu. Od Vulcano Lipari dzielą jedynie 4 mile (7 km). Ruch między wyspami jest zabójczy. Ścigacze, motorówki, skutery i promy kursują w tą i z powrotem wywołując fale, które rozbijają się o skały Lipari. Cywilizacja wyspy jest zbudowana częściowo na wysokim klifie, dopiero w okolicach portu schodząca niżej. Jest to największa z wysp i najbardziej zaludniona. Jako twór geologiczny ma najbogatszą historię, można tu nawet natknąć się na biały piasek co na wyspie wulkanicznej nie zdarza się często, a jej głównym skarbem był pumeks. O wpłynięciu do portu nawet nie myśleliśmy, gdyż według pilota żeglarskiego był on na najwyższym poziomie (Charge Band 5). Pozostawała kotwica przed głównym miastem. Tu jednak natrafiliśmy na kolejny problem techniczny: głębokości. W odległości 200-300 m od brzegu na logu widzieliśmy cały czas nie mniej niż 20 m głębokości. Kotwiczyły tam już 3 jachty, ale kilkanaście metrów większe od nas i na pewno z dłuższym łańcuchem. No i jeszcze ten zabójczy rozkołys, wywoływany przez przepływających obok nas amatorów sportów wodnych.  Ciężko się utrzymać w pionie, po każdej fali wpadam do środka i staram się łapać wszystko co fruwa wewnątrz, bo zdaje się, jakby grawitacja przestała istnieć.  Uśmiechające się od strony zatoki miasteczko Lipari strasznie nas kusiło i postanowiliśmy wpłynąć na chwilę do Mariny Lunga przy XVI –wiecznym forcie. W marinie trudno znaleźć miejsce, ale udało nam się przytulić na moment do jachtu pod włoską banderą. Wulkaniczna wyspa ostatni raz zagrzmiała w V wieku n.e. i wtedy pumeksowy popiół pokrył zielone wioski. Na Lipari znajduje się również jedno z najrozleglejszych nekropolii (starożytne cmentarzysko) w regionie sycylijskim. Pochodzi ono z czasów grecko-rzymskich. Poza Lipari ludność zamieszkuje cztery inne wioski, które utrzymują się przede wszystkim z turystyki oraz trudnią się uprawą winorośli, figowców i oliwek, eksploatacją pumeksu i rybołówstwem. Udało mi się przeczytać te kilka informacji, czekając aż załoga wygramoli się z jachtu. Upał spotęgowany brakiem wiatru na lądzie spowodował, że nasza wizyta ograniczyła się do krótkiego spaceru na lody i przemykania ruchliwymi ulicami. Postanowiliśmy podarować sobie tą stronę Lipari i przenieść się na spokojniejsze wody za cypel Della Galera. Dwie mile dalej znajduje się kotwicowisko Porticello. Na mapie jest zaznaczone przy starym drewnianym pomoście. Już z daleka jednak zauważyłam, że stary pomost jest bardzo stary i dawno już nic przy nim nie cumowało. Zatoka jest szeroko otwarta na morze, ale pogoda jest super i prognozy nie zapowiadają jakiejś zmiany.  Znajdujemy świetne miejsce do kotwiczenia pod brzegiem, gdzie majestatycznie wznosi się biała, opuszczona fabryka pumeksu. Interes dawno się skończył, ale zabudowania zostały i robią niesamowite wrażenie wykutych w skale. Woda w morzu ma tutaj niesamowicie błękitny kolor, jest czysta i bardzo ciepła. Nikomu nie chce się już płynąć na brzeg, więc skaczemy z jachtu do wody. Takiej okazji jak kąpiel w lazurowym morzu nie można sobie odpuścić. W nocy lekko nas buja, ale to tylko spokojny oddech morza.